Eerste vijf dagen in Suriname

hier even een update over onze eerste dagen in Paramaribo. Ik had zelf al lang het plan om een verslag te plaatsen, maar door alle nieuwe indrukken en avonturen is het er steeds niet van gekomen. Maargoed, we zijn hier inmiddels al 5 dagen. Bij aankomst werden we meteen heel hartelijk ontvangen. Het was ontzettend spannend, kas en ik wisten echt niet wat we konden verwachten. De taxi zou klaar zijn bij het vliegveld maar deze was er helaas niet. Meteen Marleen gebeld, onze contactpersoon, en ze heeft ons direct geholpen wat we moesten doen. Een andere zwijgende taxi-chauffeur bracht ons naar onze verblijfplaats. Het verkeer is hier een grote chaos, men trekt zich niks van de borden aan. En wat ons meteen opviel was dat het verkeer hier links rijdt (naja, dat is de bedoeling dan...). De taxi wist zelf niet waar de Kalkbranderstraat 19 lag en vroeg aan ons: 'weten jullie anders waar het is?'. Kas en ik keken elkaar vreemd aan haha. Ons huis staat naast het meisjesinternaat. een internaat met 50 Surinaamse meisjes, onder leiding van Rita en haar man Jaap. In dit internaat zijn ook logeerkamers gebouw waar andere vrijwilligers van onze organisatie verblijven. Op dit moment zijn dat Josephine en Thomas (2 belgen van onze leeftijd) en Jeanette en Dicky (56 jaar). In ons huis slapen we samen met Meike, 29 jaar. Het is een heel gezellige groep en bij aankomst werden we door iedereen onwijs hartelijk ontvangen. Allerlei surinaamse drankjes moesten we uitproberen en iedereen vroeg van alles aan ons. Een beetje versuft waren we wel van de lange reis en alle nieuwe indrukken, maar ik voelde mij direct thuis. Bonnie is de eigenaresse van ons huis en die is heel lief, echt zo'n lief klein en hartelijk surinaams vrouwtje waar we alles aan kunnen vragen. Door Rita en jaap werden we bij aankomst meteen uitgenodigd voor een big party van haar zus, Shirley. Samen met alle andere vrijwilligers natuurlijk. Zij werd afgelopen zaterdag 50 en dat moest groots gevierd worden. Bij een 50-jarig jubileum hoort natuurlijk een Sarah-pop, maar die hadden ze niet. Dat zetten de meisjes uit het internaat aan het denken en zagen in Thomas een volgend doelwit. Al die meiden vinden het overigens heel erg leuk dat er twee blanke jongens zijn en geven de boys daarom flink aandacht. De meiden lagen helemaal in een deuk van het lachen bij het zien van een man die zich zo leende voor het verkleden tot een vrouw, het schijnt dat je het idee niet in je hoofd moet halen dat een Surinaamse man dat zou toestaan. Wat ik zelf heel stoer vond was dat Thomas zaterdag werkelijk als Sarah verkleed ging naar het grote feest. Iedereen vond het prachtig. Maar goed, even terug naar de eerste avond. Het huis is wat primitief; ijskoude douche, meubels stuk, bl en overal lopen kriebelende beestjes. Ik, als luxediertje, moet daar erg aan wennen. Erg leerzaam is het wel en inmiddels ben ik er wat meer aan gewend. Ik had en heb nog steeds wel last van de jetlag. Verbaast me, want het is maar 4 uur eerder hier. Daardoor wel lekker geslapen, kas natuurlijk ook. die slaapt overal.. vrijdagochtend wel heel vroeg wakker, 6u Surinaamse tijd, maar dat is 10u in Nederland!! Vrijdag hebben we eerst een stukje gefietst naar de geldwisselbank en de Chinese mini-supermarkt, waar je dagelijkse producten van Surinaamse kwaliteit (helaas) kunt halen. Het viel ons overigens wel op hoe weinig respect veel Surinaamse mannen op straat hebben jegens Nederlandse meiden, om de 20 seconden wordt Frederike (of welke andere meid dan ook) nagefloten, nagetoeterd of nagekeken. Ookal staan de kindertjes van vaderlief ernaast; papa fluit of schreeuwt naar de Nederlandse meisjes. Ze zullen verder geen vinger uitsteken, maar een goed voorbeeld is het natuurlijk niet. We moeten over het algemeen zelf ons eigen avondeten verzorgen en daar hadden we vrijdagavond de energie even niet voor. Het is hier vrij moeilijk om jezelf tot iets te zetten, omdat het zo onwijs benauwd is; na een tripje op een dag ben je al helemaal uitgeput. Vandaar dat de Surinamers elke dag maar tot 3 uur werken. Dit gebruikten we dus maar fijn als excuus om voor een culinair hoogstandje te gaan en lekker naar de McDonald's te gaan met Thomas, Josfien en Meike. Een aanzienlijke hoeveelheid hamburgers later gingen we lekker makkelijk met de taxi naar huis. Deze taxi-chauffeur (Anthony) reed ons ook op de heenweg naar de McDonald's, dat was vrij bijzonder, aangezien de benzine toen halverwege op was. In Suriname kan het namelijk nog wel eens gebeuren dat de benzine bij de tankstations aan het einde van de week op is, maarja, we hebben dus geprobeerd er het beste van te maken door de muziek hard aan te zetten en een feestje langs de weg te bouwen. Zaterdagochtend begonnen we de dag gezond met een stukje taart. Babette ging ons die dag verlaten en het afscheid vierden we met taart. Ze vond het echt verschrikkelijk om weg te gaan en diverse tijdrekpraktijken staken dan ook de kop op, maarja alles ten spijt, ze ging toch weg. Voor de rest van de dag hadden Thomas, Josfien, Meike en wij bedacht dat we konden gaan zwemmen bij buitenzwembad Vos voor de middag. Daar was het hartstikke gezellig en hebben we ook veel foto's gemaakt met een onderwatercamera. We gingen op tijd weer terug, want om 7 uur stond de taxi op ons te wachten om ons naar het feest van Shirley (Rita haar zus) te brengen. We konden toen we die vrouw zagen moeilijk geloven dat ze 50 jaar was... Wat zag die er goed uit en kon die dansen. Eerst werd er een sportvan serenade gespeeld voor de jarige, om daarna verrast te worden door een brassband. Wat een trommelaars, trompetten en danseressen zeg! Prachtig om te zien, dit bracht ook iedereen aan het dansen. We werden daarna lekker verwend met Surinaamse lekkernijen, die overigens ook heerlijk waren. Enige probleem was dat na het hoofdgerecht er nog 10 rondes van snacks langskwamen, waar niemand van ons op gerekend had. Toch werd er op de band nog hevig gedanst door vooral Fre & Josfien. Na zo'n feest in de hitte was iedereen natuurlijk doodmoe en viel Kas al snel in coma bij thuiskomst. Zondag was het valentijnsdag, op deze dag zouden we de stadstour van Marleen doen door Paramaribo. We hadden al veel over deze stadstour gehoord van de andere vrijwilligers, het kostte namelijk 25 euro per persoon, wat volgens de andere vrijwilligers veel te duur was (het was gewoon een ritje door de stad en sommigen waren binnen een uurtje alweer terug. Kas was nog bijna in staat om het af te zeggen de avond van te voren, maar we besloten toch om het maar te doen. Het was uiteindelijk best leuk, eerst reden we naar de Chinese markt, wat erg leuk om te zien was. Vervolgens gingen we naar Fort Zelandia, het oude fort van de Nederlanders uit de slaventijd. Dit vond vooral Kas heel erg gaaf om te zien, omdat dit stuk nog bijna precies hetzelfde eruit zag als 300 jaar geleden, zeer indrukwekkend om langs te lopen! Na een drankje en een wandeling door het centrum gingen we weer terug en was de stadstour (ondanks dat ie nog steeds te duur was) toch de moeite waard. Na wat opfrissen was het tijd om naar Leonsberg te gaan, waar onze Dolfijnenexcursie van start ging. We zaten met ongeveer 10 anderen op een boot, waaronder 1 schreeuwlelijk helaas die alle dolfijnen wist af te schrikken haha. Toch zagen we paar keer de rug van wat dolfijnen, al was het niet heel spectaculair. We meerden aan bij de plantage van Johan & Margaretha, een klein dorpje was daar waar we de zonsondergang bekeken, om vervolgens een zeer lang gesprek op de boot te hebben met een man uit Woubrugge die ons wist te informeren over een coupe op die de elite van de maffia op aarde onderuit wist te halen binnenkort. Leuk gesprek overigens. Daarna lekker makkelijk weer met de taxi, die overigens toch niks kost (1 euro per persoon voor een halfuur) naar huis. Wat trouwens wel grappig/onhandig is in Suriname is, is dat bepaalde dingen met alleen US Dollars, Euro's of SRD (Surinaamse Dollars) betaald kunnen worden. 5 SRD = ± 1 Euro. Vandaag, maandag, hadden we een beetje een 'kut' dag. Fre moest om 8u mee met jaap om een of andere stempel te halen voor op je visum. Dat moet als je langer blijft dan 4 weken. al met al duurde dat 4 uur.. wachten, wachten, wachten! een grote chaos, heel anders geregeld dan in Nederland. Na uren en uren zijn we terug gaan fietsen, met een hele omweg omdat we onze cv's moesten brengen langs onze stage-plek en josfien en thomas bij hun project moesten afzetten. Kas zat opgesloten thuis, Meike en frederike hadden allebei de sleutels mee en het huis op slot gedaan, dus kas kon er niet uit. Ongerust was hij ook, hij had natuurlijk nooit verwacht dat het zo lang zou duren. Maar die kas heeft uiteindelijk tot een uur of 2 geslapen.. Bij terugkomst had fre zo'n honger, ze had nog niet ontbeten... verwachtte namelijk na een uur weer thuis te zijn! Met een enorme haast geracet naar de roti-bar, maar die was uitverkocht. Vervolgens zeiknat geregend en armoedig afgestrompeld naar de McDonald's. Deze dag was dus wat minder, dus daar zijn we snel over uitgepraat. Morgen gaan we op gesprek bij ons project. hopelijk dat het nu WEL doorgaat! Volgende verslagen zullen wat korter zijn, hihi. geen zorgen! we hebben het niet meer nagelezen omdat het een mega verhaal is geworden. Kan zijn dat er nog spelfouten in zitten. Kas en ik hebben overigens omstebeurt getypt dus de schrijfstijl zal ook verschillen! tot gauw en groetjes uit het zonnige suriname xxx p.s foto's zullen ook nog volgen!!